آنان که به مقام با دیده نان و آب نگاه می‌کنند ، لیاقت مدیریت ندارند. آنان تنها به فکر پرکردن کیسه خود و بستگان خود هستند. آنان تلاش می‌کنند نان خود را به تنور ریاست بچسبانند و تا تنور داغ است ، نان هفت پشت خود را بپزند و بار خود را ببندند و در این گیرودار است که مردم نابود می‌شوند ، اقتصاد لطمه می‌خورد ، زندگی‌ها فلج می‌شوند و راه برای سوءاستفاده ، اختلاس ، باندبازی ، سندسازی ، فاکتورسازی و همه چیز باز می‌شود.

حضرت علی(ع) به حاکم اهواز فرمود: «این فرمانروایی امانت است. اگر کسی آن را تبدیل به خیانت کند و از آن سوءاستفاده کند ، تا قیامت مورد لعنت خدا قرار می‌گیرد. هرکه خائنی را (به عنوان مدیر) به کار گیرد ، حضرت محمد(ص) در دنیا و آخرت از او بیزار است».

حضرت علی(ع) حاکمان را به عبرت گرفتن از دیگر حاکمان فرامی‌خواند و می‌فرماید: «کجایند عمالقه و عمالقه زادگان؟ کجایند آنان که لشکرکشی‌ها کردند و شهرها ساختند و کشورگشایی کردند؟ چه شد آنان که ساختمان‌ها بنا کردند ، قصرها ساختند و آن‌ها را فرش کردند و آماده ساختند و ثروت‌ها اندوختند؟»

حضرت امیر(ع) هنگامی که کفش پاره خود را می‌دوخت ، به ابن عباس فرمود: «نزد من امارت و حکومت بر شما ، از این کفش پاره بی‌ارزش‌تر است ؛ مگر این‌که بتوانم به وسیله آن ، حق را اقامه یا باطل را محو کنم».

همچنین فرموده‌اند: «بر پیشوای جامعه و حاکم لازم است طبق حکم خداوند مدیریت کند و امانت‌دار باشد. در آن صورت بر مردم لازم می‌شود به حرف او گوش دهند ، از او اطاعت کنند و به دستورش عمل نمایند».

آقای مدیر ، اگر همین امروز حکم مدیرکلی شما را بدهند ، یا اعلام شود در انتخابات برنده شدید ، چه حالی به شما دست می‌دهد؟ به چه فکر می‌کنید؟ اولین اقدام شما چه خواهد بود؟

اگر فردا صبح به شما بگویند استعفا بدهید ، یا حکم عزل شما را تحویلتان دهند ، چه حالی به شما دست می‌دهد؟ سکته نمی‌کنید؟! قلبتان درد نمی‌گیرد؟! به همه چیز بدبین نمی‌شوید؟! پشت به همه خوبی‌های خود و اسلام و انقلاب نمی‌کنید؟! به زمین و زمان بد نمی‌گویید؟!

تاکنون شده که در مقام مدیریت ، کار خیری انجام دهید و مشکلی از کسی حل کنید و خدا را شکر نمایید؟

امام علی(ع):

«نکند تنها آرزوی تو از رسیدن به مقام‌های دنیایی ، رسیدن به لذتی یا انتقام گرفتن از کسی باشد ، بلکه باید آرزویت احیای حق و محو نمودن باطل باشد.