از ناگفته هایی که فکه در سینه دارد ، نحوه شهادت اسرا و مجروحین است. تعداد زیادی از رزمندگان که به اسارت نیروهای عراقی درآمدند و نیز شمار قابل توجهی از مجروحین که توان حرکت نداشتند ، به وحشیانه ترین شیوه ها به شهادت رسیدند. عراقی ها گروه گروه رزمندگان اسیر و مجروح را با دست های بسته در زیر خروارها خاک دفن کردند ، درحالی که آنان هنوز زنده بودند. مرتضی شادکام در این باره حرف هایی دارد ، او می گوید: «اصلاً یکی از مواردی که خیلی برای ما مهم و مشکوک بود ، سیم های تلفن بود که از خاک بیرون زده بود. سرسیم را می گرفتیم و به دنبال آن زمین را می کاویدیم. کم کم می رسیدیم به شهدایی که دست و پایشان با سیم تلفن بسته و دفن شده بودند. غالب شهدایی را که در این حالت و وضعیت پیدا می کردیم ، مطمئن بودیم که زنده به گور شده اند. چرا که اگر موقع اسارت مجروح بودند ، نیازی به بستن دست و پای آدم مجروح نبود. شهید هم که امری مشخص دارد ، تیر یا ترکشی خورده و افتاده است. بستن دست و پا حکایت از آن داشت که آن ها را به این حالت بسته بودند که نتوانند خود را از زیر خاک یا هرجای دیگر نجات دهند». در عملیات تفحص در فکه ، اجسادی از شهدا کشف شد که نشان می داد آن ها را قبل و یا بعد از شهادت آتش زده بودند. وجود نیروهای مزدور سودانی که به گفته رزمندگان حاضر در صحنه ، کمترین عاطفه و رحمی نداشتند ، ایت موضوع را تأیید می کند.

یه سؤال به نظرم اومد: ما هم حاضریم به خاطر اسلام و لبیک به ولی فقیه مون .....