پرنده گفت: نمی دانی ، توی آسمان چقدر جای تو خالیست.

انسان دیگر نخندید انگار ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد. چیزی که نمی دانست چیست. شاید یک آبی دور ، یک اوج دوست داشتنی.

پرنده گفت: غیر از تو ، پرنده های دیگری را هم می شناسم که پرزدن یادشان رفته است. درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموش می شود. پرنده این را گفت و پر زد. انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشمش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش ، آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد ، آن وقت خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت: یادت می آید ، تو را با دو پا و دو بال آفریده بودم؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود ، اما تو آسمان را ندیدی.

راستی عزیزم، بال هایت را کجا گذاشتی؟! انسان دست بر شانه هایش گذاشت ، جای خالی چیزی را حس کرد ؛ آن وقت روبه خدا کرد و گریست.