ویلیام جیمز ، پدر روانشناسی جدید ، در نامه‌ای که به یکی از دوستانش نوشته است ، یاد آور شده که: هرچه بیشتر از سال‌های عمرش می‌گذرد کمتر می تواند بدون اعتقاد به خدا زندگی کند.

دکتر الکسیس کارل در مقاله ای می‌گوید: «دعا و نماز ، قویترین نیرویی است که انسان می‌تواند تولید کند. نیرویی است که چون قوه جاذبه زمین ، وجود حقیق و خارجی دارد. در حرفه پزشکی ، خود من ، مردانی را دیده‌ام که پس از آنکه تمام معالجات دیگر در حال آنان مؤثر واقع نشده بود به نیروی دعا و عبادت ، از بیماری و مالیخولیا رهایی یافتند. دعا و نیاز ، چون رادیوم یک منبع مشعشعی است که خودبه خود تولید می‌شود.
از راه دعا ، بشر می‌کوشد نیروی محدود خود را با متوسل شدن به منبع نامحدود تمام نیروها افزایش دهد. وقتی که ما دعا می‌خوانیم ، خود را به قوه محرکه پایان پذیری که تمام کائنات را به هم پیوسته است ، متصل و مربوط می‌کنیم.
ما دعا می‌کنیم که قسمتی از آن نیرو به حوایج ما اختصاص داده شود. به صرف همین استدعا ، نقایض ما مرتفع می‌شود. با قدرتی بیشتر و حالی بهتر ، از جا برمی‌خیزیم. هر وقت ما با شور و حرارت خداوند را در دعا و نماز مخاطب می‌سازیم ، هم روح و هم جسم خود را به وجهی احسن تغییر می‌دهیم. غیر ممکن است مرد یا زنی حتی برای یک لحظه به دعا بپردازد و نتیجه مثبت و مفیدی از آن نگیرد».