# کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
زین پیش دلاورا کسی چون تو شگفت
حیثیت مرگ را به بازی نگرفت

  
# گامی به تولّا زده بودیم ای کاش
جامی ز میِ لا زده بودیم ای کاش
آن شب که قراولان توفان رفتند
چون موج به دریا زده بودیم ای کاش

# شادی می‌رفت، جای آن غم می‌ماند
باران و شب و چهره درهم می‌ماند
با رفتن آن بزرگ از خانه ما
شهنامه من بدون رستم می‌ماند

# در محضر عشق امتحان می‌دادی
گویی که به خاک آسمان می‌دادی
ای شهره‌ی آسمان هفتم، چه غریب
آن شب به دل شلمچه جان می‌دادی

# روی شانه غیرت یاد جبهه ها مانده ست
مرگمان اگر دیدید پرچمی رها مانده ست
رفته اند اما نه! کوله بارشان باقی ست
بر زمین نمی ماند،  شانه های ما مانده ست

# در این سرای دلم تنگ شد، خوشا پر و بالی
کجاست پنجره باز و دلگشای شهادت؟

کوله باری که پیش ما مانده است
یادگاری است کز تو جا مانده است
آن تن پاک تر ز عطر نسیم
کس چه داند که در کجا مانده است!؟
**********************
پس از عمری غریبی، بی نشانی
خدا می خواست در غربت نمانی
از آن جسم شریف و پاکت ای دوست
پلاکی بازگشت و استخوانی
**********************
نازم آن عاشقی که در ره عشق
از همه جز خدای، جدا مانده است
تا که باز آید آن عزیز، ز راه
مادرش دست بر دعا مانده است
**********************
آن چشم پر از ستاره بر می گردد
آن سینه پاره پاره بر می گردد
رفته است ولی به چشم خود می بینم
یک روز دلم دوباره بر می گردد
**********************
سایه آفتاب بر سر اوست
.
.
.
.
.
.
آن ذبیحی که در منا مانده است

# اینقدر نرید منطقه...تو خاک و خل بگردید...بیاین بریم توی خط،...اگه که اهل دردید...خط مقدم ما...مادر اون شهیده...که 20 سال منتظر...چشمش به در سپیده

# شهید همت می‌گوید: «شهدا را به خاک نسپارید، بلکه به یاد بسپارید».

# راستی که چه اجری است در گمنامی!
... خودت خواسته بودی:
دعا کنید که من ناپدیدتر بشوم
که در حضور خدا روسپیدتر بشوم.

# (در مناطق عملیاتی) هنوز چند قدم بیشتر نرفته‌ای که تابلوی اول به چشم می‌خورد:
.
.
.
«شهادت نردبان آسمان بود»
بقیه‌اش را ننوشته‌اند، اما دلم می‌خواهد همان جا جار بزنم:
.
.
.
«چرا برداشتند این نردبان را؟!»

# شهدا زنده‌اند؛ آنها زنده‌اند و خیلی از ماها مرده‌ایم. عادت ما را کر و کور و لال کرده است.

# به قول شهید آوینی: «آنها (شهدا) مانده‌اند و زمان ما را با خود برده است.»
.
.
.
.
.
.
همچون مردگان، نه چیزی را می‌توانیم ببینیم و نه چیزی می‌شنویم.

دیروز
از هر چه بود  گذشتیم!
امروز
از هر چه بودیم!!
###
آنجا
در پشت خاکریز بودیم
اینجا
در پناه میز!!
###
دیروز
دنبال گمنامی بودیم
امروز
مواظبیم که ناممان گم نشود!!
###
جبهه
بوی ایمان می‌داد؛
اینجا
ایمانمان «بو»‌ می‌دهد!
###
جبهه
سرزمین صداقت بود؛
اینجا
پر از مین حسادت!!
###
جبهه
زمین جوانمردی بود
اینجا
جوانمردی بر زمین است!!

# ما گرد مداری از خطر می‌گردیم
تا صبح به دنبال سحر می‌گردیم
سوگند به لاله‌ها، که همچون خورشید
سرخ آمده‌ایم و سرخ بر می‌گردیم

# پیراهنی از ستاره بر تن کردند
دل را به امید کوچ روشن کردند
آنجا که شب از رود خروشان تر بود
محدوده صبح را معین کردند

# از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
آنان همه از تبار باران بودند
رفتند، ولی ادامه دارند هنوز

# یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
یک مادر گریان که به دختر می گفت:
بابای تو زنده است... هرچند که نیست

# در خواب و خیال هم نرفتیم به جنگ
بی رنج و ملال هم نرفتیم به جنگ
ما نسل سپیدبخت سوم بودیم
از راه شمال هم نرفتیم به جنگ

# گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
به هر کس قسمتی دادی خدایا!
شهادت قسمت ما می‌شد ای کاش

# بوی بهشت می دهد آن چفیهء سفید
وقتی که باز می شود از گردن شهید
از بین حرفهای پر از رمز و راز او
نبض صدای فاطمه را می شود شنید