اینجا   ایرانِ قرن 21 است!!!
اینجا  صدای آهنگهای پاپ لس آنجلسی و غرب زده آن قدر بلند است که فریادهای «حاج مهدی باکری» به گوش نمی رسد!!!
اینجا   ایران قرن 21 است!!!
اینجا  همه «حاج ابراهیم همت» را با اتوبان همت می شناسند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا   بر دیوارهای شهر روی عکس شهید ، پوستر تبلیغاتی می چسبانند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  نام شهید را برای اینکه بچه ها خشونت طلب و جنگ طلب بار نیایند از کوچه ها برداشته و نام نگین و جاوید می گذارند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  ستارگان درخشان هالیوود آنقدر زیاد شده اند که دیگر کسی ستارگان پرفروغ کربلای ایران را نمی بیند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  دیگر شهدا زنده نیستند و در پیچ و خم های عصر ارتباطات، به خاک سپرده شده اند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  دیگر کسی نمی خواهد گمنام بماند، همه به دنبال کسب نام هستند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  جانبازان موجی را از اجتماع دور نگه می دارند تا آسیبی به افکار عمومی نرسانند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  خرمشهر دیگر خونین شهر نیست، خرمشهر دیگر 36 میلیون جمعیت ندارد!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  کسی نمی داند، مهدی باکری در وصیت نامه خود از خدا خواسته بود جسدش برنگردد و تکه ای از زمین را اشغال نکند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  دشمن در خانه های ماست، دیگر کسی حاضر به نبرد با دشمن نیست!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  کسی نمی خواهد با صدای الله اکبر، لرزه بر تن دشمن بیاندازد!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  در پناه میز هستیم، دیگر کسی پشت خاکریز پناه نمی گیرد!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  جانباز شیمیایی، به خاطر نداشتن پول، در بیمارستان پذیرش نمی شود و شهد شهادت می نوشد!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  کسی نمی داند، شب عملیات خیبر حاج مهدی باکری، برادرش حمید باکری را جاگذاشت و رفت!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  کسی نمی داند، مهدی زین الدین، رتبه چهار کنکور سراسری را داشت!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  کسی نمی داند، تکه های پیکر محمد نوبخت را درون گونی برای خانواده اش فرستاده بودند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  روسری ها هر روز کوچتر می شود و مانتو ها هر روز کوتاهتر و تنگتر!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  دخترها پسر شده اند، پسرها دختر شده اند، مردان بی غیرت شده اند، زنان بی حجاب شده اند!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  دیگر کسی، احترامی برای چفیه شهدا قایل نیست!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  دعای عهد را فراموش کرده ایم، زمان ندبه و سمات را گم کرده ایم!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  برای زیبا سازی شهرها، میلیونها هزینه می شود اما برای تعویض سنگ قبر فرسوده شهدای گمنام بودجه ای نداریم !!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  در هر کجای این سرزمین خونین اسلامی، حقیقت به مسلخ مصلحت می رود!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
اینجا  ایران قرن 21 است!!!
...

در پادگان دو کوهه به یکی از دوستان زمان جنگ برخورد کرد که به طرف حسینیه شهید حاج همت می رفت. سلام و علیک گرمی کرد. حرارت احوالپرسی طرف مقابل بیشتر بود. سعید را گرم در آغوش کشید و با تبسمی گفت:
- آقا سعید، اگه ما رو ندیدی حلالمون کن...
- خیره داداش، کجا انشاءالله؟
- با اجازه تون اسمم در اومده، داریم میریم حج عمره، مکه.
- گفتی کجا!؟
- میرم خانه خدا، مکه، انشاءالله.
سعید تبسم زیبایی کرد. چشمانش را به دیدگان او دوخت و گفت:
- انشاءالله که قبول باشد. تو داری میری مکه، من دارم میرم فکه. بریم ببینیم کدوممون زودتر به خدا می رسیم...
دو هفته ای گذشت و آن مسافر از حج برگشت. خوشحال و شادمان. چه بسا سوغاتی، آب زمزم و یک تسبیح هم از مکه برای سعید آورده بود. وارد محل که شد، چشمش به اعلامیه ای روی دیوار افتاد. خیره شد، سخت بود. خوب دقت کرد. نگاهش بر روی عکس و اعلامیه قفل شد. عکسی زیبا به چشم می خورد که خیلی آشنا بود. زیر عکس نوشته بود:

من آن زمان نبودم که مثل فهمیده نارنجک به کمر ببندم و زیر تانک بروم.
من آن زمان نبودم که مثل سقای کربلا رزمنده‌ها را سیراب کنم، تا با لب تشنه شهید نشوند.
من آن زمان نبودم که با صدای الله اکبرم لرزه بر اندام دشمن بیندازم.
من آن زمان نبودم که مرحمی بر زخم دل عاشقان بگذارم. 
من آن زمان نبودم که به امامم(ره) لبیک گویم و دشمن را نابود سازم.

وقتی می رفت، هوای دل مادر بارانی بود. مادر می دانست که نباید پشت سر مسافرش گریه کند، اما قطره های اشک این را نمی فهمیدند.  

چرا شلمچه را کربلا می خوانند!؟